Het begon in de afwas, borden afwassen en koffies maken. Als bijbaantje , verder geen betekening en gedachten.

Waarom? Omdat ik jong was en toch ook wel een beetje op eigen benen wou staan, zonder dat ik continu op me ouders moest leunen.

Wat was ik een 15 jarig *** jong verschrikkelijk eigenwijs maar ook wel heel stil en verlegen, ik durfde weinig te zeggen.

Ik had nergens zin in , en als het op schoonmaken of opruimen aankwam wist ik niet hoe snel ik weg moest rennen.

Het was dus maar is tijd voor Duidelijke manieren en zelfstandigheid. Dat was het.

Vanaf mijn 15de dus in de afwas daar begon het allemaal.

Ik was leerling op het Prinsentuin waar ik het overigens niet naar me zin had , maar dat lag denk ik ook meer aan mij.

Het was voor mij geen uitdaging en het was ook net niet wat ik wou.

Nou ja net niet. De gene die mij goed kennen weten dat ik nu wel in een totaal andere richting zit.

Maar dat komt straks.

Een 15de jarige moet je toch wel kunnen uitdagen vind ik persoonlijk , en die uitdaging had ik op dat moment niet. Beroepskeuze testen eindeloos gedaan. Ik wou de zorg in. maar was er ook echt werk in te vinden?

Natuurlijk ben ik daar niet zo mee bezig , maar ik was al wel bezig om verder te kijken dan die 4 jaar die ik moest gaan doen. Toch maar voor iets anders kiezen dan? Ik stelde me zelf wel echt heel vaak die vraag dat jaar. Bij marktzicht kreeg ik uitdagingen. Ik mocht in de bediening. ik was dan wel jong maar ik mocht het langzaam aan proberen.
Het was met de WK Finale Spanje-Nederland , ik zal het nooit vergeten. het waren die dag Engelse die ik moest bedienen.

Jaaa hoor had ik weer. Nog nooit in de bediening gestaan en Engels sprak ik nauwelijks.

Ik dacht dat het me ondergang zou worden.

Maar het werd me toekomst. ik had een verborgen talent.

En eindelijk had ik iets gevonden waar ik echt goed in was en waar ik nauwelijks moeite voor hoefde te doen, en als ik dat al wel moest doen, vond ik het nog Leuk ook. Prima combinatie!

Vanaf die avond was de spoelkeuken voor mij ook voltooit verleden tijd. Ik mocht echt in de bediening.

Ik begon bij de basis , drankjes wegbrengen en langzaam aan stapje voor stapje mocht ik de gasten gaan ontvangen. Wat was ik verlegen en wat vond ik het de eerste keer eng, maar wat was ik blij dat ik me zelf heb kunnen bewijzen en in al die maanden en jaren.

En toen kwam het kiezen van een school, zorg of toch horeca? Het was een lastige . Mijn omgeving overtuigde mij uiteindelijk. kom op Rouby doe nou is waar je hart ligt. Jou hart ligt in de horeca. , in het bedienen van gasten in het verzorgen van een heerlijke avond. Waarom voor iets anders kiezen als je het eigenlijk al hebt gevonden. Horeca is zo afwisselend, elke dag is anders. Je weet nooit wat voor gasten je krijgt.

Door de kennis die je hebt opgebouwd kun je mensen verrassen en er voor zorgen dat ze je waarderen in het werk wat je doet.

Natuurlijk fouten maken mag. En ik ben ook alles behalve perfect. Maar wat ik wel ben is perfectionistisch. Het is het totale plaatje. Van het begin tot het eind moet het goed zijn. En ik zeg goed , Want perfect is haast onmogelijk , perfect gaat tot het uiterste van perfectie. Van het witte linnen tot het mesje bij de boter en van het ontvangst tot het hoofdgerecht en zo kunnen we eindeloos door gaan.

Het begon bij een verlegen en onschuldig stil meisje. Naar toch wel onzeker en opgewekt en perfectionistisch persoon. Trots ja dat ben ik. althans zo kan ik het wel noemen. waar ik zeker van overtuigd ben . Ik ga de horeca in ieder geval niet meer uit. het zal voor mij altijd een inspiratie blijven van hoe kan ik de mensen een heerlijke avond geven. en dat heeft niet alleen met goed eten en kennis te maken. het is de totaal beleving, van het begin tot het eind.
Dat is Horeca voor mij.

En nog mooier over 78 dagen, 17 juni ,6 maanden in het Hilton malta. ................ dat zegt wel genoeg denk ik

Dit verhaaltje heb ik getypt net voor in naar Malta ging. Ondertussen zijn we al heel veel verder en wat ik eigenlijk hier mee wou zeggen is dat je je gevoel achterna moet gaan. En niet moet denken aan wat een ander zou doen. Hoe mijn stage verging dat kunnen jullie ergens anders lezen maar wat ik daar vooral heb geleerd is de keuzes die je je maakt dat je die voor je zelf maakt en voor niemand anders.

Na Malta ben ik naar Den Haag gegaan. Ik heb daar een leuke tijd gehad maar ben ook echt eenzaam geweest. Terwijl ik vanuit daar sneller in Prinsenbeek was voelde het alsof ik aan de andere kant van de wereld zat. Dat had er vooral mee te maken dat de reistijd net de veel was om even een avond je op en neer te gaan. En als je dan net een vroege dienst had en de volgende dag een late baalde je wel.  Wat ik dan deed was typen, series kijken en maar heel veel nadenken. Ik had daar ook een sociaal leven maar het was anders . anders omdat ik het leuker had kunnen hebben, Wat ik daar wel echt geleerd heb is. Mensen kunnen zoveel input geven over wat je moet doen en met een grote mond bereiken ze al heel veel, maar ik moest wel voor mezelf opkomen. ik had geen keus. En natuurlijk heb ik het ook wel gezellig gehad maar nadat me sollicitatie was afgewezen wist ik niet hoe snel ik me spullen moest inpakken. Ik mocht weer naar huis. Terug naar me vrienden en familie. Naar Brabant. Want ja eens een Brabander altijd een Brabander ;)

Terug in Prinsenbeek vond ik het eigenlijk wel prima geen werk. Alleen dacht mijn lieve Papa daar wel anders over en de volgende dag was ik weer bezig ( overigens ben ik nooit te beroerd om te werken maar vond het wel eventjes lekker).

Met me diploma op zak kwam de grote vraag. Wat ga je nu doen Roub. Nou studeren was geen optie want ik kon letterlijk geen boeken meer zien en leren was nou nooit echt me grootste hobby. Dus het werd werken. Maar ik wou toch wel werken op me niveau. En dan wat is je niveau nou echt . Je hebt wel heel leuk een papiertje met Horeca Ondernemer Manager erop .  Maar uiteindelijk zie je in de grote boze mensen wereld wat je echt kan.

En toen kwam Donqui-John en wist ik het. Hier kan ik leren, groeien en mensen vermaken . Ik werd fulltimer 38 uur vast salaris. en dat op je 21ste. Ik was trots. Ik was er nog lang niet maar de eerste stappen waren gezet. En na 3 zware maanden waar ook deze meid op de bek is gegaan. Kreeg ik de leiding en het vertrouwen op een drukke zaterdagavond. En toen was deze meid maar weer een klein beetje trots. En nu dik 2 jaar later heb ik te horen gekregen dat ik assistent bedrijfsleider ben .. En ben ik NOG trotser op mezelf! 

Zolang je je werk maar leuk blijft vinden en je op je eigen gevoel afgaat dan komt het altijd goed. En ja mensen vinden dat niet altijd leuk maar JIJ bent de gene die het moet doen.

En je krijgt soms maar 1 kans grijp die..........!