Op 19 september 1994 kwam ik ter wereld in een liefdevol gezien met vader, moeder en broer. Met een onbezorgde jeugd met veel voetbal was het bij ons altijd druk. Doordeweeks hadden we regels en regelmaat en in het weekend was het voetbal. Gezelligheid stond bij ons op nr1 en met een creatief persoon in ons midden kon dat zeker niet ontbreken. Wat me moeder ook deed ze zorgde er altijd voor dat het bij ons thuis echt thuis was. Lief en zorgzaam.
Muziek maken, zingen, tekenen, eigenlijk mocht alles en kon alles als we maar eerlijk waren. Een leugentje om bestwil het mocht. Maar als we het niet eerlijk zeiden dan was er ruzie. En ik had een geluk ik kon toch niet liegen dus ik viel keer op keer door de mand.
Het zorgde er voor dat wij dus veel mochten , als we het maar eerlijk zeiden. Het was een feestje want ik vertelde altijd vol trots aan me moeder als ik alles voor de eerste keer deed. Het kon en het mocht en nog beter er was ruimte voor.
Samen eten op woensdag
Het was de belangrijkste dag van de week. De dag dat we met het gezin de dag konden bespreken. Stil was het er nooit. Alles moest verteld worden. Van de gaten in de sokken op de training tot aan het nablijven van jantje pietje of klaasje. Het werd verteld en het moest op tafel. We waren open en we waren echt een gezin.
Verjaardagen.
De verjaardag van haar zelf vond ze nooit interessant. Maar onze verjaardagen moest en zouden gevierd worden. In je bed blijven tot je wakker gemaakt zou worden met lang zal ze leven, en cadeautjes!! En dan naar beneden gaan. Dan naast de telefoon gaan zitten want opa en oma moesten bellen. En dan. Dan pas mocht je dag beginnen. Wij noemde het gewoon lekker jarig zijn!
Sinterklaas kapoen krijg ik wat in me schoen??
Was het sinterklaas dan was het feest . pepernoten in overvloed. Verlanglijstjes maken en Rouby wou elke dag om 6 uur naar bed omdat ze bang was van sinterklaas. Pakjes in overvloed en de volgende dag mocht je maar 1 ding mee naar school nemen. Het was echt niet te doen om elk jaar opnieuw die verschrikkelijke keuze te moeten maken. Daarna kwamen de surprises en moest het natuurlijk alleen maar gekker. Wie had wie. Misschien had iemand wel zichzelf ! met de gekste en leukste rijmen werd het ook op die leeftijd een feestje!
Kerst
Dit was bij ons heel veel warmte en daar hoorde liefde en veel eten bij. Het was een feestje en we genoten samen van de liefde , warmte en van elkaar.
Met daarna nog oud en nieuw om terug te kijken op het afgelopen jaar. We stonden er bij stil. En ook toen me broer en ik niet meer met me ouders oud en nieuw vierde was het om 12 uur verplicht langskomen op de locatie van waar hun waren. Eerder mochten wij echt niets gaan doen.
Het gaf keer op keer weer aan wat een liefde er was in ons gezin.
Ook vakanties was een uitpak moment . het liefst zolang mogelijk. En het enige wat we nodig hadden was. Zon zee en strand. Op de camping. Wel in een stacaravan want er moest wel een beetje luxe bij zitten.
Als we maar herinneringen maakte. Veel vriendjes ook , zo konden papa en mama genieten van de rust en waren me broer en ik lekker bezig en aan het spelen. Als we ons af en toe maar kwamen melden. Dan was het allemaal goed.
Owja en natuurlijk als er gegeten moest worden. Wel het liefs vroeg want de happy disco en Caneva ( disco in Italië ) mochten niet worden overgeslagen. Eigenlijk stond toen stiekem ook weer alles in het teken van liefde, zorgzaamheid en ons.
Me broer en ik waren het belangrijkste. Wat wij altijd hoorde was ; Als jullie het maar leuk hebben. Dan hebben wij het ook.
Eigenlijk een normale jeugd tot dat..................................
27 juni 2009 het was een mooie vrijdagmiddag. Eigenlijk een gewone normale. Ik was 13 jaar had net het 1ste jaar van me middelbare school gedaan en ik was over. Vrolijk zoals altijd naar huis en daar kwam ik mijn broer tegen. Net 16 hij was net uit die puberfase en ging nu leuk doen met vrienden. En ik ik kwam net de pubertijd in. Alles kwam omhoog en ik wou dus ook echt niets liever dan die avond meteen door naar het voetbalveld. Daar zou mijn beste vriendin namelijk haar eind basisschool toernooi hebben, Ja en dan ben je 13 jaar en aangezien daar ook de jongens waren had ik echt geen zin in mijn broer op dat moment. Maar hij moest mij wel iets vertellen. Ja ze hebben bij mama een punctie gedaan uit weefsel en dat staat nu op kweek. We krijgen woensdag de uitslag. Veel plezier Rouby doei. En weg was hij............
Nou de woorden die ik op die leeftijd dus al niet begreep waren punctie weefsel kweek en uitslag voor wat? Waar ging dit überhaupt over. Ik snapte er zoals gewoonlijk niets van wat niet geheel raar is op die leeftijd. Toch maar naar het voetbalveld gegaan .
Maar daar kwam de vriendin van me moeder naar me toe en pakte me opeens heel stevig vast. En geloof het of niet ik begon te huilen. Maar waarom eigenlijk ? ik wist niet eens waar het over ging. Want ik snapte überhaupt niet wat er allemaal aan de hand was.
Zoals dat gaat op die leeftijd , doorgaan en net doen of er niet aan de hand was. En binnen 5 minuten had ik al geen idee meer van wat er die avond gezegd was. Ik maakte er gewoon een leuke avond van, zoals we me plan was.
En dan veranderd 5 dagen later je leventje voorgoed...............
.
ik had afgesproken om maar naar de vriendin van me moeder te gaan , want dan konden me ouders naar het ziekenhuis , ik had ondertussen wel vernomen van me ouders dat het ging om de diagnose borstkanker. Maar ze wisten nog niets zeker. Vandaag zou dus het uiteindelijke antwoord komen.
Om 2 uur was de afspraak en nadat we om 4 uur nog niets hadden gehoord was het voor mij wel duidelijk dat dit wel is niet goed kon zijn. om half 5 ging de deurbel en de vriendin deed de deur open en daar stond hij dan , me vader zo wit als een lijk en alleen maar hoofdschuddend nee knikkend. Het is niet waar dacht ik. Niet nu niet bij ons niet bij ons gezin. Het gaat allemaal net zo goed. Iedereen is gelukkig iedereen is happy, zaterdag op vakantie toch?...........................................................................
Nee helaas we kregen de mededeling waar me ouders meer bij stil hadden gestaan dan ik maar het bleek dus waar te zijn. het knobbeltje wat in de borst zat en wat dus ook op kweek was gezet was kwaadaardig. Door middel van onderzoek gingen ze het verder onderzoeken of het nog op andere plekken in het lichaam zou zitten. Wat konden we doen ………… juist weer wachten………. en niet op vakantie dat vond ik toen nog wel het aller ergste denk ik….
Soms zeg je dingen en dan is een het een impuls, je meent dit meestal niet.
omdat je zoveel verdriet heb flap je het er dan uit.
weet dat dit normaal is maar.. zeg altijd sorry….
3 hele weken Italië in het vooruitzicht en het was zo opeens weg. Ja leg dat maar is uit aan een opstandige puber van 13. Lijkt me ook niet de makkelijkste klus. Maar niet getreurd het spookte maar slechts 5 minuten door me hoofd hoor, de boosheid dan.
Nee op het moment dat je thuis komt verander je van 13 jarige opeens in een 18 jarige. Niet bewust was het maar ik had geen keus. Aangezien me moeder altijd de slimste en verstandigste is/was. Moest ik dat denk nu zijn toch. Me broer huilde veel en verstopte zich bij z’n vriendin.
En me vader die moest natuurlijk me moeder opvangen. En ik ik werd telefonisten en vertelde iedereen precies hoe het allemaal in elkaar zat. Of ik het snapte nee dat deed ik niet. Maar gelukkig snapte de mensen die ik het vertelde wel , ik vertelde precies wat me vader mij vertelde alleen kon mijn directe familie niet de kracht vinden om het tegen de geïnteresseerde vertellen. Dus daarom deed ik het.
De eerste dag was voorbij en ik hoopte echt dat ik ergens de kracht kon vinden om naar school te gaan de volgende dag. Het moest ten slot van rekening toch een leuke dag zijn , het was namelijk de laatste schooldag van het jaar en dat is toch ‘’ leuk ‘’. Leuk werd het voor mij niet. Hoe kan je aan de klasgenoten van de zelfde leeftijdscategorie vertellen dat je moeder Kanker heeft. En dat terwijl ik zelf niet eens snapte. Ik had geen idee. gelukkig hoefde ik van me mentor niet veel te vertellen en mocht ik de klas verlaten wanneer ik dat wou. Met me rapport onder me arm ook maar snel de stad ingevlucht want zolang ik niet thuis hoefde te zijn vond ik het allemaal prima.
Thuis was namelijk kanker en buiten was dat niet. Nou slaat dat nergens op geloof me en dat is alvast iets wat je nooit moet vergeten. Je kan er namelijk niet voor weg lopen je word er toch continu weer mee geconfronteerd. Of je nou wilt of niet.
4 juli was me moeder jarig. Normaal zou dat best een leuke dag zijn. Maar me moeder was heel positief dus er kwam gewoon taart op tafel en met de vriendinnen en vrienden van me moeder hebben we er toch nog iets van gemaakt. Verjaardagen zijn ten slot van rekening maar 1x per jaar en je weet nooit wanneer het de laatste keer is.
Proost op het leven iedere dag , want voor je het weet is het de laatste
En in mijn hoofd spookte de vragen.
- Wat nu
- Hoeveel verjaardagen hebben we nog samen
- Haalt ze kerst überhaupt wel
- Gaat ze dus echt dood
- 6 weken vakantie wat gaan we doen............
