Rust
Mijn moeder wou rust en daardoor besloten we naar de camping in Renesse te gaan. Daardoor konden onze vader en moeder toch tussendoor naar het ziekenhuis en konden mijn broer en ik bij onze oom en tante op de camping blijven. Zo hadden wij toch nog onze vakantie die onze ouders ons zo gunden, wat een schatjes waren het toch ook . In Renesse vond onze moeder haar rust en zo konden we toch bij ons verdriet komen en hebben we ondanks dat we totaal machteloos waren en alles in het lot van de artsen lag toch nog een heerlijke vakantie gehad. Wel kregen we nog een uitslag in Renesse . Ik lag samen met de familie op het strand en onze ouders waren in het ziekenhuis. Daar kregen we dat ene telefoontje er waren uitzaaiingen en weer storten onze wereld in. We gingen nog verder het proces in en er werd al zelfs gesproken over ongeneselijk. Nou daar gingen we dan.....
Met veel verdriet terug naar de camping gegaan en daar lag mijn moeder in de caravan. Uren uren hebben we gehuild en machteloos gestaan. We gingen der ooit kwijt raken maar was dat nu , over 2 jaar of over 5 jaar geen idee en het enigste wat we weer moesten doen was vertrouwen, vertrouwen op de doctoren. Maar HOE DAN!!!!!
Weer gingen we door de molen en onderzoeken want waar waren de uitzaaiingen dan.
Toen werd er toch besloten om naar huis te gaan. Onze moeder was te kwetsbaar aangezien ze geopereerd moest worden en hebben de artsen camping sterk afgeraden. Natuurlijk logisch. Met nog maar 4 weken vakantie op de teller was het einde van de vakantie ook al in zicht.
Na een aantal onderzoeken kwam het hoge woord er uit van de doctoren , de borst waar me moeder zo gehecht aan was en zo belangrijk deel is van het vrouwelijk lichaam, moest helaas worden verwijderd. Een acceptatie die voor een man al moeilijk is , laat staan voor de persoon zelf. Ook hier hebben we vele tranen om gelaten maar als dit levensreddend zou zijn dan moet het maar.
Hoe dubbel is het , ik een meisje van 14 en alles ging zich ontwikkelen op vrouwelijk gebied.
Onze moeder een vrouw van 42 en die verliest een deel van haar vrouwelijkheid
het leven is zo oneerlijk.
Wat ik hierboven heb vermeld was ook wel echt in de letterlijke vorm gebeurd. Mijn moeder verloor haar borst . haar borst wat zo’n groot deel van het vrouwelijk lichaam bepaald. Ook kreeg ze tegen hormonen omdat het een hormonale kanker was. Ja kanker ik gebruik het word nooit maar ik kan het hier niet anders dan het met de letterlijke woorden noemen.
Ja ze was dus 42 verliest een deel van haar vrouwelijkheid en dat was alles behalve makkelijk. Niet alleen moest ze accepteren dat een gewone bh niet zo vanzelf sprekend meer was. Had ze ook nog iets anders besloten. Ze wou geen ingrijpende borstprothese en besloot het doen met een rubberen opvulling in de bh. Ze zij altijd maar mensen accepteren mij zoals ik ben, en als ik dit al kan accepteren van me zelf dan hoop ik dat mijn omgeving dat ook doet.
Het maakte het voor mij wel lastig. Vooral omdat ik het op het begin ook echt niet kon zien. Niet omdat ik bang was omdat het plat was. Maar puur de wond. Het litteken.
Huilen heel veel huilen. Dat hebben we zeker ook wel in deze tijd veel gedaan. Huilen omdat me moeder verdrietig was maar ook omdat ik het erg vond dat ik niet meer naar me eigen moeder kon kijken op het moment dat ze uit de douche kwam.
Wij waren altijd zo open en schaamde ons nooit voor elkaar. Je bent bloedverwante dus waarom zou je dat überhaupt zijn. Maar dan toch durfde ik niet naar me moeder te kijken. Waar was ik nou bang voor op dat moment. Met de confrontatie van ik heb het wel en me bloedeigen moeder heeft het niet meer………….
Na een aantal weken 3-4 heb ik toch de stap gewaagd. Al was het alleen maar om me moeder zich prettiger te laten voelen en dat ze zich niet hoefde te schamen , langzaam aan kon ik er naar kijken en had ik het misschien ook pas geaccepteerd. Het is immers niet zomaar iets wat je onder ogen komt.
Doordat je zoveel verdriet hebt en zoveel dingen moet verwerken heb ik me voor sommige dingen ook lange tijd afgesloten, mijn naasten omgeving had daar moeite mee,. Maar zolang ik naar me zelf bleef luisteren en alles stapje voor stapje onder ogen ben gekomen heb ik het voor mezelf kunnen accepteren. Ga nooit je eigen grenzen over , want er komt een moment dan krijg je de klap 10x zo hard.
Wat wel belangrijk is en ik zeker niet altijd heb gedaan, op het moment dat je voor je zelf een grens heb gezet , vertel dat ook tegen je omgeving. Van ik ben hier nog niet aan toe, geef me nog even de tijd. Zo weet de omgeving ook waar die aan toe is en zullen ze je veel sneller begrijpen. En kunnen ze je zelfs nog helpen om eventueel samen de stappen te zetten.
Klein voordeel van een operatie ,. Heel maar ook letterlijk heel het huis werd van boven naar beneden ontsmet. Want als er ook maar een bacterie in de wond kwam kon het nog wel is echt foute boel worden.
Dus echt letterlijk elk nadeel heeft z’n voordeel!!:)
Me moeder mocht de eerste week niet naar huis omdat er een drain in der borst zat. Hoe ziet dat er uit nou ik mag het eigenlijk niet zeggen maar doe het toch. Het zag er smerig uit. Een buisje zat in de borst en leidde naar een zak waar letterlijk bloed en vocht in werd opgevangen . Is dat leuk om te zien nee niet echt , ging ik daar een beetje van over me nek. Ja best wel . liet ik dat merken. Nee natuurlijk niet!! Je bent toch de liefste leukste dochter en je moet maar zo denken wat ik vind telt niet, wat me moeder vind telt wel. Dus wat je ook vind ben super lief , en hou al je opmerkingen voor je !:)
Na 1 week mocht mama naar huis en werd het tijd om te herstellen. Dat mocht ze dus grotendeels thuis doen, maar moest ze af en toe wel naar het ziekenhuis voor controles.
Ook hebben de artsen ontdekt dat de kanker op een plek zit die ze door middel van hormoonpillen goed te behandelen zijn.
Door middel van de hormonen zou er een laagje om de kanker op het stuitje heen moeten komen , in doctors termen noemen ze dat inkapselen, ik kreeg het altijd gewoon zo uitgelegd.
Natuurlijk kosten dit nog wel wat tijd, maar er was hoop en voor het eerst konden we toch nog wel een beetje verder kijken. Je hebt tenslotte de ergste dingen al bijna gepland.
Bloedprikken. Door een klein beetje bloed af te nemen zoveel in een lichaam kunnen ze zien, best bizar toch. Konden ze door maar een klein beetje toe te voegen. Je gewoon genezen. Wat zou het dan voor perfecte wereld zijn.
Er brak een periode aan waar hoe moeilijk het ook was soms we toch door gingen. Er werd door het duidelijke behandelplan precies beschreven wat de procedure was. En door middel van de hormoon pillen kon me moeder het dus eigenlijk zelf allemaal regelen.
Wel moest ze 1x in de 3 maanden gecontroleerd worden. De ene keer was dat alleen door middel van een bloedtest. De andere keer moest ze onder de algehele scan.
De eerste keer dat me moeder een uitslag kreeg heb ik er ook echt niet van geslapen. Zenuwslopend was het. En toen ik dat vervolgens vertelde op school kwam er een jongen naar me toe. Zijn vader zat opdat moment ook in een traject van kanker en ik kon niet geloven wat hij toen zij. Ja Rouby je raakt er aangewend. Aangewend?!!! Sorry ben je niet helemaal goed geworden ofzo.
Maar ik kwam er op terug. En hoe moeilijk het ook elke keer was. Na 3x raakte ik er ook aangewend.
Natuurlijk was ik zenuwachtig ik had totaal geen idee , en het ging van goede uitslagen naar minder goede uitslagen.
Heel stom maar ik zag het als een berg die we aan het beklimmen waren.
Voor me moeder ziek werd stonden we bovenaan , we konden dus eigenlijk de wereld aan.
Toen kregen we de diagnose. En werden we er zo hop met 1 vingen afgegooid.
Maar langzaam aan bij elke goede uitslag konden we weer naar boven klimmen. Soms een paar grote stappen naar boven en toen weer een klein stukje naar beneden . Als we maar niet aan de andere kant eraf zouden vallen. Want dan was het einde oefening.
Het hielp mij bij het proces. En het ging echt af en aan. Omhoog omlaag omhoog omlaag en ga zo maar door. Wat ze testen in het bloed waren de bloedwaardes en die gaven aan wat het kanker percentage in het bloed was.
Een uitslag zegt het al, je krijgt er uitslag van. Zenuwen ten top. Knikkende knieën van hoe houd je ze stil. En dan heb ik het nog niet over het moment dat de persoon begint te praten. Want gaat hij nou echt zeggen wat wij zouden willen horen?
Uitslagen die je bij blijven vergeet je nooit.
Het was eind november en er kwam weer een uitslag aan . omdat me moeder zo positief in het leven stond had ze toen ook gezegd, als deze uitslag goed is. Gaan we oud en nieuw groots vieren.
Gelukkig was dat ook het geval en sinds lange tijd heb ik me moeder echt zien stralen. Alles was er vrienden familie eten gezelligheid en natuurlijk Drank ., champagne werd getoost en hoe lastig het soms ook is. We gingen een periode in dat natuurlijk nog onzeker was, en niet wetend of we het jaar daarna wel zouden halen. Maar genieten van de kleine dingen is het belangrijkste in het leven.
Het zijn namelijk de kleine dingen die het doen.
Door gaat het leven, door gaan de dagen. De zon komt op en de maan verdwijnt. De bakker bakt z’n brood en ik ik ga gewoon naar school.
Als je periodes hebt waar het weer beter gaat. Dan heb je het als 14 jarig meisje eigenlijk helemaal niet meer zo door. Je hebt gewoon je leventje, je gaat naar school en ja me moeder neemt inderdaad elke dag een chemopil. Maar stelt dat nou zoveel voor dan? Je hebt helemaal geen besef van deze kleine dingen , maar stiekem weet je ergens in je achterhoofd dat het ook wel is een keer goed mis kan gaan. Terwijl je op het begin denkt bij elke uitslag dit word een ramp hoe overleef ik dit. Word ook dit normaal.
Waarom mag jij wel je telefoon aan en ik niet. Dat is flauw, ow jij gaat zeker naar huis omdat je zielig bent of omdat je je een beetje verdrietig voelt.
Dat niet iedereen een ziekte proces begrijpt is logisch , zeker als je de leeftijd hebt die ik had. Maar als je een dan met bepaalde docenten afspraken maakt. Lijkt je toch wel gek om er dan nog misbruik van te gaan maken.
Dat ik al snel me telefoon wel aan mocht in de klas was al duidelijk , puur voor je zelf omdat als er iets was. Ik was er in ieder geval als de kippen bij.
Maar dat sommige mensen dat dan niet begrijpen en er negatief over gaan doen , waarom.
Natuurlijk kan je mensen het niet kwalijk nemen dat ze je niet begrijpen maar een klein klein beetje begrip zou wel fijn zijn. Ze zullen het wel nooit zo bedoeld hebben.
Van mij werd ten slot van rekening ook maar verwacht dat ik het toch allemaal begreep?!
Het was een tijd waar in je word meegesleurd in je pubertijd want Owja laten we zeker niet vergeten dat ook ik daar last van had. Alleen kon ik er niets mee want ik had een moeder die ziek was.
Wat ik toen maar gedaan heb in de 4de klas was iets wat ik eerst nooit had gedaan. Ik besloot om mijn spreekbeurt te houden over borstkanker . Zo hoopte ik dat me klas meer begrip en inzicht kreeg over hoe mijn leven er thuis een beetje aan toe gaat. En dat het bij mij thuis niet altijd over rozen gaat. Ik was de eerste van het jaar die hem ging doen en in 4 jaar tijd had ik me klas nog nooit zo stil gekregen. Het werd uiteindelijk een hele mooie spreekbeurt en ik vertelde recht uit me hart hoe het zat en hoe trots ik op dat moment al op me moeder was. En eindelijk na 4 jaar had ik het gevoel dat ze me toch wel een beetje begrepen. Had ik het eerder moeten doen nee want ik had het gevoel dat ik eindelijk me verhaal kon doen , en daar was veel geduld en verwerking voor nodig.
Speciale momenten , waarvan je toen nog niet wist dat ze speciaal zouden zijn……..
15 juni 2011 , het was de dag dat ik te horen had gekregen dat ik geslaagd was voor me middelbare school. Tussen 2 en 3 zou je gebeld kunnen worden en ik had echt knikkende knieën , Natuurlijk ik had er echt een goed gevoel over , maar je weet het nooit, ook bij mij kon het fout gaan. Ik had 2 van me vriendinnen verzameld om het moment af te wachten en toen was het eindelijk 3 uur. Mijn moeder was zo enthousiast dat ze het liefst om kwart voor 3 al de vlag buiten wou hangen. Maar ik durfde het risico echt niet te nemen. En toen het eindelijk 3 uur was , was het een ontlading. Ik had ondanks alles eindelijk me diploma....
En toen ik op 1 juli eindelijk me diploma kreeg ging er een gevoel van trots blijdschap overwinning alles ging door me heen. Alleen achteraf baal ik. Ik heb me geen moment gerealiseerd dat het de enige diploma-uitreiking is geweest . Zo trots dat ze was. Ik kwam binnen in de aula van me school en er werd luid geapplaudisseerd. Daar stonden ze , mijn papa en Mama. Samen en ik was trots. Trots op me diploma. Leraren bedankten elkaar en ik was blij dat ik eindelijk weg kon. Ik had het gedaan en had iedereen op heel de school een poepie laten ruiken.
