Eindelijk eindelijk mocht ik 6 maanden Malta. Na een gezellige ik kom hopelijk wel terug borrel. Was het 17 juni eindelijk zover . Zon zee strand en een beetje stage lopen . Dat waren de dingen die ik ging doen en die ik nodig had. Ideale combinatie!
Ik was heel bang dat ik 2.5 uur moest vliegen en naast iemand zou zitten die niet tegen mij ging praten. Gelukkig was dat niet het geval en had ik een hele lieve vrouw naast me. 1 verschil hun gingen vakantie vieren en ik ging op weg naar een nieuw avontuur.
En toen was daar eindelijk het eiland. En whaaaaat het was bewolkt. HOE DAN!! vlieg je hier 2.5 uur voor en wat krijg je een bewolkt eiland . nou zon zee strand dat was het net eventjes niet. Gelukkig kregen we al snel te horen niet getreurd het is pas 17 juni jullie zijn hier nog heel lang. Het komt goed. Ja want ik had een missie ik moest natuurlijk wel bruin terug komen 6 maanden later !!!
Aangekomen werden we opgehaald door een chauffeur die ons naar het gastgezin bracht. En toen was daar Anna een heel lief Maltees vrouwtje die voor ons ging zorgen. Naja zorgen ze deed onze was en kookte voor ons. En ze zorgde ochtends voor het typische Maltees ontbijt . Dikke hele dikke plakken geroosterd brood met boter + zwarte thee , ja echt pikzwart. En weigeren dat doe je niet. Dus braaf aten we ochtends ons ontbijtje op. En avonds kregen we vaak Ravioli met tomatensaus of pizza.
Gelukkig kon ik het met Anna meteen goed vinden. Met Anna kon ik kletsen over onzin en na een paar weken in steeds beter Engels. Zoveel als ik met haar had zo weinig had ik met mijn huisgenoten. Naja kamer genoten. We sliepen namelijk met zn 3e op een kamertje van 10 bij 3 met 3 bedjes keurig naast elkaar. En deze meid die sliep jawel in het midden. En deze meid had jawel elke keer ochtenddiensten dus ik moest er altijd als eerste uit van allemaal en dat terwijl ik totaaaaaal geen ochtend mens ben/was. Wel had ik al snel ochtends een ritueeltje en owee als ik hier van af ging wijken dan sloegen de stoppen door en was er met mij echt niets te beginnen. Of als 1 van je kamergenoten opeens ook een ochtenddienst had en op het moment dat IK in de badkamer moest zijn deze er opeens in zat. De gene die mij een beetje kennen weten dat dat een no go was voor de de rest van de dag. We hadden verder nooit ruzie maar zolang je mijn maar gewoon met rust liet was het helemaal prima!
Ik was ook iets meer van het stappen dan hun en ik wist precies welke taxi's ik naar huis moest pakken. Zo hadden we ook altijd maar 2 sleutels van het huis en had ik er altijd standaard 1 want ik was 9 van de 10 keer toch als laatste thuis of ik was alleen .
Toen wij aan kwamen was het wk dat betekende dus dat er elke avond wel iets te doen was. Maar na het WK kreeg ik daar ook gewoon een normaal leventje en daar zat natuurlijk veel stappen in maar het was toch anders. En toen sloeg de heimwee soms wel toe. Geen heimwee naar Nederland maar heimwee naar het normale . Je bent in Nederlands sommige dingen zo gewend en daar daar was dat toch anders. Gelukkig werd ik dan altijd eventjes opgepept met de woorden we komen je toch niet halen . Dan was het al weer snel over.
Tot het moment dat ik er echt eventjes door heen zat zij een vriendinnetje tegen mij .
Roub hoe wil jij andere gelukkig maken als je het zelf niet bent.
En die kwam binnen kei en kei hard. En het besef kwam. Ja je hebt gelijk dacht ik. Ik was nog steeds niet gelukkig dat kon ook niet na alles wat ik had meegemaakt. Ik dacht het wel maar ik was het niet. Ik zat nog met zoveel dingen . Maar die kon ik daar wel loslaten en vanaf dat moment was ik egoïstisch . Ik dacht niet meer continu aan andere . Ik dacht aan me zelf en dat was misschien niet altijd leuk voor de buitenwereld. Maar wel voor mij. Ik ging naar het strand omdat ik dat wou. Ik ging stappen omdat ik daar zin in had. En ik ging soms alleen naar de hoofdstad beetje rondjes lopen winkelen of alleen op een terrasje zitten.
En op het begin baalde ik zo omdat ik deze fase moest door maken. Omdat ik echt dacht dat vertrekken de optie was en alles goed zou maken. Maar het was dus wel weg rennen. Dat heb ik altijd gedaan en doe ik nu nog steeds. Als het te heet onder me voeten word ben ik weg en snel ook. Maar dat kon daar ook niet. ik moest met me zelf onder ogen komen.
En toen me bezoek eindelijk na 3 maanden wachten kwam was ik een totaaaaal andere Rouby. Ik had er weer zin in . En ik zag weer in dat het leven wel leuk was.
Vol trots kon ik nu hun MIJN 2de thuis laten zien. De plekken waar ik het liefste kwam. Waar ik me koffie dronk of waar ik juist met de voetjes van de vloer ging. De plekken die voor mij al weer zo normaal waren en voor hun allemaal nieuw. Hun kwamen in mijn leventje daar en dat vond ik op het begin zo eng.
En toen op 17 september was het echt zover! Ze kwamen speciaal naar malta voor mij! Me Vader me oom me tante en een vriendin van me moeder Speciaal voor mijn 20ste verjaardag waren ze in Malta . Het zou toen me eerste verjaardag zijn zonder mama en dat kon me vader echt niet over z’n hart krijgen. En gelukkig zat ik er toen precies 3 maanden dus was het ook de moeite om weer bezoek te krijgen! En als ik een oppepper nodig had konden ze me die nog mooi geven. Maar dat was niet nodig want ik had alles onder controle .
Wel raar hoor als je ze dan naar 5 onvergetelijke dagen en momenten uit moet zwaaien in een voor hun vreemd land. Het voelde voor hun omdat moment ook raar. Ik stond nog in de parkeergarage en hun reden er uit op weg naar het vliegveld. Het voelde als leeg.
Ik was weer alleen , naja zo voelde dat weer. Na me tranen te hebben gedroogd besefte ik dat ik door moest.
Door met me zelf ontwikkelen en door met knallen in het Hilton.
elke dag was ik daar ook echt trots op om voor hun te mogen werken.
Heel stom maar heel eerlijk . Op het moment dat je vertrekt naar een nieuw avontuur verheug je je meteen op het afscheid en op het moment dat je weer terug komt verheug je je ook echt op het weerzien. Het weerzien met je dierbaren , en het meest verheugde ik me op het weerzien met me broer. Ik had hem echt 6 volle maanden niet gezien.
Terug gekomen in Nederland kwam de sterfdag echt steeds dichterbij . het was dan weer een jaar geleden . Niet normaal wat er veel was gebeurd in dat eerste jaar. Het jaar was letterlijk voorbij gevlogen.
Samen hebben we de dag herdacht. En hebben we geproost op het mooie leventje van me mama. We konden zelf ook niet echt geloven dat het toen al weer een jaar later was. Iedereen deed het bij ons op z’n eigen manier. Er zitten aan zon dag geen regels . Dat kan haast ook niet. En de kerst kwam er natuurlijk weer aan. Weer die kerst weer het verdriet. Ik ben nog steeds elke keer weer blij als het maar weer voorbij is. Natuurlijk het hoort erbij maar het blijft voor ons altijd een rot periode.
Ik ben Sterker dan ooit
Eindelijk was het nieuwe jaar begonnen een nieuwe start een nieuw begin in Nederland. Me verhuizing naar den haag was ook een feit. Voor 5 maanden stage lopen en leren hoe ik op mezelf moest wonen. Alleen in een studio. Alleen in een grote stad. Ja als ik ergens eenzaam ben geweest is dat echt daar geweest.
In zo’n stad zit je dus echt helemaal alleen en als je dan om 3 uur klaar bent met werken zou je in theorie nog naar je vriendinnen kunnen, maar niet als je in den haag woont je een uur heen en een uur terug moet en de volgende dag om 7 uur moet werken. Niemand hebben om samen mee te eten . niemand die bij thuiskomst aan me vroeg hoe was het Rouby heb je een leuke dag gehad.
Mensen dachten altijd dat ik me in Malta meer eenzaam zou voelen meer heimwee zou hebben maar de meeste heimwee heb ik denk ik wel echt in Den Haag gehad. En daar kon niemand iets aan doen en ik zelf ook echt niet iets. Want ik had zelf deze keuze gemaakt. En ik dacht dat het goed voor me zou zijn.
Gelukkig is stage maar voor een periode en nadat ik ook deze stage met een voldoende had voltooit kon ik ook daar eindelijk weg!!!
Het werd een strijd met mezelf en ook die En toen was het 1 juli eindelijk zover
Hallo diploma , dag Rooi Pannen. Trots dat ik was . 1.5 jaar na het sterven van mama heb ik het toen toch maar even gedaan.
Reactie plaatsen
Reacties