En nu....

Spullen waar je je nooit aan heb geïrriteerd kunnen opeens zon doren in het oog zijn.

Spullen in de badkamer van me moeder. Het zijn van die kleine dingen die je eigenlijk niet weg wilt doen. Het zijn van die spullen die je altijd ziet maar het is het stukje vertrouwen wat je altijd nog had of beter gezegd hoop. Hoop dat het ooit weer door haar word gebruikt en niet door een ander.

Pak maar een glas uit de kast en je weet dat zij het vast heeft gehad. Alleen die spullen gebruik je nog. In de badkamer word het niet gebruikt en langzaam aan komt het stof er ook wel op.

Tot ik het van de week opeens op me heupen kreeg ( lekker Brabants) maar ik was ze dus echt beu.

Ik heb een vuilniszak gepakt en alles in gegooid. Weg is weg toch? En op de een of andere manier heb ik het er niet eens echt heel erg moeilijk er mee. Maar het is meer de eerste stap die je moet nemen.

Kleding van me moeder hebben we namelijk al wel heel snel uitgezocht maar hoe stom het ook klinkt sommige dingen zijn nu echt niet meer in de mode. En eigenlijk zou ik die dus weg moeten doen. Maar ik heb besloten dat ik die in een doos bewaar , ooit ooit hoop ik dat ik die aan me kinderen te kunnen laten zien en er iets moois van te kunnen maken.

Aan de  buitenkant kan je het niet zien ,,

maar het gaat eigenlijk niet goed met mij……………….

Aangezien dit mijn levensverhaal is en het wel echt letterlijk de waarheid is.

Want ook ik ben me zelf keihard tegengekomen en heb echt heel erg aan dingen zitten twijfelen.

Het moment dat ik me het realiseerde was op een dinsdag avond, huilen huilen dat was het enige wat ik deed . En het geen waar mee ik al weken in slaap viel tot op een avond ik echt niet meer te handelen was ik kon het echt niet meer aan.  

Ik was verschrikkelijk voor me omgeving. Was non stop chagrijnig en als ik leuk moest doen hield ik een masker op.

Kon nergens meer van genieten zelf niet van de kleine dingen en het enige doel wat ik had was MALTA vluchten dan.

Tot me vader het die avond zat was en me zij dat als ik zo door ging ik niet naar Malta mocht, omdat hij het niet vertrouwde . Mits ik de volgende dag hulp ging zoeken en er alles aan zou doen om me zelf terug te vinden. alsjeblieft Roub ga met iemand praten werd er ook heel duidelijk tegen me gezegd.

En hoe rot ik het ook vond . Ik heb het gedaan en de volgende dag dat ik bij de docent op de deur klopte wist ze genoeg. Jij wilt hulp he Roub. En voor ik het wist was ik weer aan het huilen. Ja deze meid moest eventjes aan zichzelf denken en heel goed gaan beseffen dat er nog zoveel meer is.

Gelukkig kon ik smiddags al terecht bij Arlette een maatschappelijk werkster die voor mijn school werkte. Zij begeleid leerlingen in een rouwproces zowel voor het sterven als na het sterven. Arlette zij ook heel duidelijk Roub we gaan er voor elke maandag kom je naar mij , En ik ga je helpen . Om het voor jou weer op een rijtje te zetten. Even resetten was het eigenlijk en het geen wat ze mij vooral liet doen was praten. Praten over me weekend , vriendinnen , papa enz. eigenlijk over niets maar toch was het heel veel. Ze was een onbekende kende alleen mij dus ik kon ook soms lekker boos zijn , maar dan was ik boos bij haar en niet tegen me dierbaren. Ze zij ook heel duidelijk altijd. Als jij je aan je afspraken houd als jij zorgt dat je echt komt als we hebben afgesproken dan mag JIJ naar Malta. Nou dat was me doel dus ik ging wel!!

En eindelijk zag ik achter die grote donkere wolk weer een klein zonnetje en ik wist dat ik het ging redden.

Inhoudelijk wat er was hoef ik niet te melden. Maar wat ik wel wil zeggen is , denk niet meteen dat je gek bent als je met iemand ga praten.  Want je kan het niet alleen en soms is het met vrienden te moeilijk om echt over zulke extreme dingen te praten. Ik heb me nooit geschaamd voor het feit dat ik het niet alleen kon. Dat is menselijk. Ik ben naar haar toe gegaan omdat ik het gevoel had dat zij mij kon helpen. Dat is alleen maar goed want dan kies je voor je zelf. Ik wil ergens niet weten wat er was gebeurd als ik het niet had gedaan. De een heeft hier baad bij , de ander niet. Maar Schaam je  je er echt niet voor als je het wel doet. Deze mensen zijn er niet voor niets.

Er zijn eindeloos veel mogelijkheden om te verwerken. En iedereen doet het echt op z’n eigen manier. Omdat mijn stage naar Malta steeds dichterbij kwam had ik voor me zelf nog wel wat dingetjes die ik nog wel samen met papa en Jorn wou doen en 1 daarvan was naar de alp du zes……….

Dichter bij de hemel kan ik niet komen.

Dichter bij jou alleen in me dromen.

Dichter bij jou wil ik zijn

Dichter bij jou jij aan mijn zij……………..

Alp du zes. Het kwam ter spraken en als snel was het duidelijk. Wij moeten hier met het gezin naar toe. Maar hoe ?

Toen eerst bekend werd dat me vader de berg zou beklimmen en ik in eerste instantie niet de mogelijkheid had om daar naar toe te gaan. Maar hoe dichterbij de datum kwam. Hoe belangrijker het voor me werd om er heen te gaan. Het werd een soort van missie die ik nog moest doen voor mijn stage naar malta.

Op school van alles kunnen regelen en ook een plekje in de auto was zo voor mekaar. Het kwam steeds dichterbij… school werkte gelukkig ook mee en gaven me groot gelijk dat ik daar nog heen wou. Zelfs verschillende examens moesten er voor wijken maar ik hoopte echt dat het het waard zou zijn . en dat was het.

Me vader vertrok op maandag al en wij zouden op dinsdagavond rijden en dan de nacht doortrekken. Het was lastig maar het zou lukken.

Met z’n 3e in een klein autootje de weg naar de alp en ik met net me rijbewijs reed vlekkeloos wat kilometers. Het was heftig maar alles voor het goede doel. En ‘s ochtends om 7 uur was die eindelijk daar . De berg was in zicht en ow wat was ik blij om die te zien. We stonden er eventjes bij stil. Daar boven als ik daar boven zou zijn zou ik je voor me gevoel al aan kunnen raken.  Stilletjes aan naar boven gereden en wat werden we met veel liefde ontvangen daar.

Op de alp hebben ze vele mooie plekken en een plek die ik echt heel bijzonder was . Was het veld met kaarsjes. Hier stonden allemaal kaarsen met een bijzondere tekst voor je geliefde.

Verbroedering dat is het woord.  Samen zijn. Samen huilen. Samen lachen.

Die avond was de avond van bezinning. Er werd gesproken door lotgenoten. Mensen die het al mee hadden gemaakt. Mensen die iemand zijn verloren of mensen die rijden voor liefde en dierbaren. Het was een bijzondere avond en samen met iedereen die je lief is.

Wat nog een grotere verrassing was . Was dat me broer ook stiekem naar de alp was gekomen. Hij had tegen me vader gezegd dat het hem niet ging lukken maar ook hij kreeg het voor elkaar en na die bijzondere bijeenkomst was hij de gene die buiten de deur stond. Vele tranen hebben we gelaten maar nu waren we samen.

Die avond ging iedereen optijd z’n bed in .de afdaling zou zijn om 3 uur ‘s nachts en dat was ( blijkbaar) een bijzondere gebeurtenis. En omdat wij al zo weinig hadden geslapen was ik daar ook echt wel aan toe ff slapen. Helaas werd ik net iets te laat wakker. Toen maar om het halfuur een wekker gezet en toen ik opeens om 10 over 5 wakker werd . bleek dat me vader al veel verder boven was dan ik had verwacht. Na een turbo snelle douche ben ik als een gek naar de finish gerend.

En daar was ik gelukkig net optijd met me broer om me vader binnen te halen!!

Wauw wat waren wij trots en wat was ik blij dat ik wakker was geschoten.

Wat was het fijn dat we samen waren. En ergens voelde ik op dat moment ook dat me moeder erbij was. Het was gewoon zo zo voelde het.

En wat was het de rest van de dag bijzonder . de rest van de dag hebben we de rest van de toppertjes aangemoedigd. Allemaal 1 voor 1 kanjers die daar ook maar voor 1 doel waren. Zoveel mogelijk geld ophalen voor die verschrikkelijke rot ziekte.

Ik heb toen ik daar was wel echt het gevoel gehad van dichterbij de hemel kom ik niet. En dat heeft iedereen daar. Iedereen met de zelfde gedachten en met het zelfde doel.

Een onvergetelijke ervaring met heel weinig slaap! Lieve alp du zes toppers. Wat ben ik trots dat ik dat jaar daar met jullie heb mogen zijn!

En toen was het back to normal life. Nog heel even wat afronden. Naja wat . ik moest en zou me ondernemingsplan verdediging halen. Het werd een strijd met me zelf maar ik zou het halen en voor ik het wist was het hoge woord er uit. Je bent geslaagd voor je verdediging en de deur naar me ultieme geluk stond open. MALTA HER I COME!

Tranen veel tranen , naar boven kijkend en denken heb je het gezien? Ik deed het toch maar even en dat allemaal voor jou