Eindelijk kon ik naar een school waar ik wel echt heen wou .

De Rooi Pannen eindelijk de horeca school waar ik eindelijk me ding kon gaan doen.

Opnieuw beginnen. 4 jaar niet weten wat me te wachten stond.

Wat ik me wel meteen realiseerde was dat ik me thuis situatie wel moest vertellen. Op Prinsentuin wist iedereen het en hoefde ik het niemand meer te vertellen. Op me nieuwe school was ik een totaal onbekende.

In overleg met me vader en me moeder had ik ook besloten dat ik het maar meteen moest melden in de eerste week.  zo gezegd zo gedaan. Wat ik wel meteen heel duidelijk ik ben niet zielig , heb alleen een bagage en ik wist op dat moment niet wanneer die af zou vallen!!

De docenten toonde gelukkig heel veel begrip ( had ook zeker niets anders verwacht maar toch was het fijn) en ze vertelde me ook meteen over een vertrouwenspersoon. Als er dan iets was kon ik daar naar toe met al me vragen. Of soms gewoon om eventjes lekker te huilen , ook wel is fijn.  Ik wist ten slot van rekening wel dat de kans aanwezig was dat me moeder zou sterven terwijl ik hier op school zou zitten. Ook me klas reageerde heel lief.

Zeker als je ook op school moeilijke gesprekken hebt om vervolgens toch maar de les in te komen. Het was voor mij een fijne stok achter de deur.

Zo ook op het moment dat me moeder samen met de euthanasie arts ging praten. Ze ging ons vertellen hoe het nou precies werkte en wat de verschillen waren tussen de verschillende manieren.

Een gesprek die best goed ging en ik dacht ook echt ik kan best naar school die avond.

Tot ik op school aan kwam en vol goede moed achter de front desk ging staan, zakte ik letterlijk in elkaar van verdriet. Oeps het had toch echt meer impact op me dan ik had gedacht. Na gedwongen te worden door docenten en klasgenoten van je gaat NU naar huis . Kreeg ik ook meteen me moeder aan de telefoon die letterlijk al aan het wachtte was. Nog voor ik kon zeggen wilt papa me halen zij ze al dat papa onderweg was. Ik was ff toe aan break en hoefde pas na de herfstvakantie weer terug te komen op school. Blijkbaar was het me toch allemaal eventjes te veel geworden.

En die 2 weken heb ik ook echt wel nodig gehad. We hebben toen echt leuke dingen gedaan met me moeder wat ze natuurlijk nog kon. En ik en me broer hadden ook ff tijd voor ons zelf. Aangezien hij ook had besloten Rouby thuis Jorn thuis besloot hij ook de rest van de week maar niet meer naar school te gaan. Me vader vond het wel best en genoot er ook wel van dat we ff niets hoefde die week.

Ik hou van jou mopke
x Mama

Van de pil naar de echte chemo. Wauw nu is het echt.

Doordat me moeder lange tijd zonder bestralingen en chemo doorkom en eigenlijk alleen maar een pilletje hoefde te slikken , was het ook logisch dat ze niet altijd doorhad dat het niet goed met der ding.

Tot juli 2013. Mijn opa (de vader van me moeder ) was net overleden en eigenlijk waren we al bang dat het daardoor ook slechter ging met mama. Helaas was dat ook zo.

Ik was zelf op vakantie in Malgrat en me moeder zou een uitslag krijgen van het ziekenhuis. Haar bloed werd getest en ze moest ook weer in de scan. Heel de dag was ik natuurlijk super zenuwachtig en uiteindelijk werd ik gebeld door me vader. Rouby we gaan veranderen van pil ze krijgt wel een zwaardere maar komt allemaal goed hoor, ehmm fijne vakantie nog tot volgende week. Bam opgehangen.

Ik geloofde er natuurlijk niets van wat me vader had gezegd maar ik wist dat hij dit deed op me vakantie niet te verpesten.

Terug in Nederland kwam het hoge woord er ook snel uit, en mama moest inderdaad aan chemo en bestralingen. En nog harder het bleek de maandag erna al te zijn ( ik kwam op vrijdag terug). Bam dat was een klap en nog harder me moeder zou kaal worden.

Wauw de kanker was nu echt in ons gezin zichtbaar aanwezig en zou nu echt meer gaan verwoesten dan dat hij voorheen deed.

De eerste chemo die me moeder kreeg ben ik meegegaan. We moesten in een hele grote kamer gaan zitten met allemaal stoelen en palen ernaast , het leek wel een wachtruimte, bijna een ontmoetingscentrum en daar ging me moeder ook zitten. Een zak met bloed en een chemische zak met vocht. Dus die zak gaat me moeder heel ziek maken maar ook beter. Bah bizar eigenlijk.

 Hallo kale kop, Owja laten we er maar een pruikje op doen.

Omdat me moeder een chemo kreeg waarbij ook je haren uit gingen vallen betekende dat dus ook dat er een pruik moest komen, terwijl me moeder dit eigenlijk allemaal wel prima vond zag ik hier geen roze geur en maneschijn achter. Ik vond het maar confronterend een pruik is toch niet leuk. Het is duidelijk je bent ziek punt.

Op dit moment was ik ook echt zeker niet de makkelijkste ik was bijna onhandelbaar en alles wat me moeder met ziekte deed vond ik stom en raar en wou ik niets van weten. En het ergste was ik werd ook bijna gedwongen., gedwongen om mee te kijken naar de pruiken , wauw moest ik nu blij zijn. oké ik deed maar net alsof maar makkelijk was het niet.

En toen ik nog mee moest om een pruik uit te zoeken sloegen letterlijk alle stoppen door. Tot me moeder haar geheime wapen gebruikte en door middel van me tante me gewoonweg chanteerde om mee te gaan. Ze wist namelijk dat ik met haar altijd mee wil en ik me in lastige situaties altijd bij haar verschuilde , nou daar maakte me moeder gewoonweg even gebruik van. En daar zat ik dan met me goede gedrag.

Toen was de grote dag aangebroken  , met een koffertje met een schaar en tondeuse ging ze eerst het haar van me moeder eraf scheren, omdat me moeder niet wou wachten tot het zichzelf allemaal losliet wou ze dat het eraf werd geschoren, natuurlijk was ik thuis en kon ik met me eigen ogen zien hoe het allemaal ging gebeuren. En ja ik ben er echt bij gebleven. Ongelofelijk.

En toen ik het onder controle kreeg heb zelfs ik nog een stukje van der haar weg geschoren.

En toen ging die pruik er op. Ja ik moet toegeven het was mooi , maar natuurlijk nee niet echt., ik wist natuurlijk heel goed wat er onder die pruik zat. Een kaal en ondertussen schattig koppie , misschien dat ik dat nog wel mooier vond zelfs. Dat was namelijk wel mama 100% in plaats van met pruik dat was maar nep eigenlijk.. begrijp me niet verkeerd maar mij maakte het echt niet uit of mama nou wel of geen haar had of wel of niet 2 tieten het bleef toch mama

Elk nadeel heeft z’n voordeel

Het was een doodnormale zaterdagochtend. Ik was vol in de stress want ik zou weer is te laat komen op de hockey en me moeder had afgesproken met een vriendin. Daardoor was ook zij gestrest want de ochtend liep precies niet zoals zij dat uitgestippeld had ( lang leven de perfectie).

Op een gegeven moment was ik beneden en ik hoorde opeens keihard een knal, ik stormde als een kip zonder kop de gang in en daar lag ze hoor. Onderaan de trap. Ze was gestruikeld met ‘’weer ‘’ veel te veel was in der handen. Normaal sta je dan op maar me moeder kon zich echt niet bewegen.

Een geluk bij een ongeluk kwam toen net de vriendin binnen en werd het al snel duidelijk ze moet naar het ziekenhuis. Maar ze kon niet omhoog. Ze kon helemaal niets. En de grootste angst schoot al snel bij ons door het hoofd. Ze zal toch niet der rug gebroken hebben zeker.

Omdat me vader die dag lekker een dagje weg was. Moesten we ook snel schakelen en besloten we der maar voorzichtig op te tillen. Terwijl me moeder het uitschreeuwde van de pijn en ondertussen in de auto werd gezet was het schakelen geblazen. Geen hockey voor mij en geen gezellige zaterdag voor me moeder. De frustratie was overal voelbaar. Maar keus , tja die heb je niet.

In het ziekenhuis aangekomen blijkt elk nadeel toch wel een klein beetje een voordeel. In plaats van in een drukke wachtkamer te gaan zitten kregen we een aparte ruimte want hoe lullig het misschien ook klinkt , iemand met een medisch dossier  krijgt dan wel voorrang op heel veel.

Nadat ze alle onderzoeken had doorstaan en toch nog steeds alles uitschreeuwde af en toe was de conclusie duidelijk. Mevrouw u heeft u stuitje zwaar gekneusd.

Ik ben niet snel opgelucht maar op dat moment was ik dat wel.

De rede dat ik dit vertel is omdat het voor mij de normaalste zaak van de wereld was om te schakelen. Of ik nou wou of niet.  Ik moest. Je laat je moeder echt niet in de steek. Van een leuke middag hockey zat ik heel de middag in een warm ziekenhuis. Je doet het , zonder te klagen.