Muziek. Het klinkt zo simpel , maar het kan zo een rode draad zijn in iemand zijn leven. De artiest kan bijna een hele jeugd bepalend zijn. je vind er hoop en troost in.
Iedereen is wel eens fan van een artiest, je waardeert de muziek, de teksten, je luistert er graag naar als je verdrietig bent, maar ook als je vrolijk bent pept het je nog meer op.
Vanaf kleins af aan was bij ons Ruth Jacott bijna de enige artiest die in huis werd gedraaid., van cassettebandjes tot cd’s alles kwam aanbod , me moeder zij altijd dat het maar gewoon bij onze opvoeding hoorde. Hou me vast , leun op mij en rad van fortuin het maakte niet uit alles kwam voorbij.
Ook in de periode dat het slecht met mama ging heeft het ons steun gebracht. En toen ik haar een keer in het ziekenhuis vroeg wat nou echt haar laatste wens was. Was de keuze snel gemaakt voor haar. Ruth Jacott ontmoeten.
Met die woorden in me hoofd ben ik daarna naar me tante gereden , en laat zij nou net al het zelfde plan hebben. Via via kwamen we bij het management en hebben ze de vraag voorgelegd of ze bereid was om dat te doen. En hoe bizar ook , ze zij Ja !
8 oktober was de grote dag. Ze was die dag heel ziek en van bed komen was echt een NOT DONE. Maar we hadden tegen haar gezegd dat we een verrassing zouden hebben, een verrassing waar ze echt niet omheen kon en echt bij moest zijn. rond 6 uur ben ik met der make-up tasje naast der gaan zitten , heb ik haar aangekleed en heeft ze echt alle energie uit haar lichaam moeten trekken om mee te gaan.
Maar toen we in de straat aankwamen waar het daadwerkelijk zou gaan gebeuren raakte ze volledig in paniek toen ze erachter kwam dat wat zij dacht dat we zouden gaan doen, totaal anders was.
Na veel gezeur is ze toen gelukkig uit de auto gekomen en is ze onthaald door alle mensen waar ze zoveel van heeft gehouden. En ja ze werd zo gepositioneerd dat ze er helemaal klaar voor zat.
En toen kwam ze binnen met het liedje hou me vast. En die blik in de ogen van me moeder zal ik nooit vergeten. Wat was ze blij en hoewel ze zo ziek was die dag. Ze ging dansen, ze zong mee en ze vergat echt eventjes hoe ziek ze was. Wauw wat waren wij trots .
Als je mij nou de vraag stelt wat kan muziek nou met iemand doen. Dan vertel ik ze altijd dit verhaal.
Dan weten de meesten mensen wel genoeg.
Soms weten mensen al dat ze niet meer beter kunnen worden. Maar door de vele doelen die ze hebben wilt het lichaam er niet aan toegeven.
opgeven is geen optie, tot dat je echt niet meer kan!!
Mama zij altijd ik wil niet leven als een kasplantje. Geef me dan maar een spuitje dan ga ik wel.
Het zijn de vele dingen die me moeder altijd heel duidelijk heeft gemaakt bij me vader me broer en bij mij.
Ze is altijd zo trots geweest op hoe ze was hoe ze vol in het leven stond. Vol energie. het was een bepaalde trots.
Het zelfde geld voor een ambulance voor de deur. Je kon echt op je hoofd gaan staan dansen maar die zou er echt niet komen. Ze zij altijd ik wil geen poppenkast voor me deur, Je brengt me maar naar het ziekenhuis al ben ik nog zo ziek!!
Omdat haar leven altijd zo mooi was en haar leven altijd gekenmerkt stond in liefde. Maar alleen met liefde red je het niet. Ze wist dat ze nooit meer beter zou worden
Wat wil je , hoe wil je het, heb je er al wel eens over nagedacht.
Mijn moeder wou eigenlijk nooit praten over dood gaan. Maar soms moet je wel want wij als familie wisten natuurlijk niet altijd wat zij nou echt wou.
Het werd soms een discussie tot en met . want opschrijven dat vertikte ze toch echt.
Vrijdag 16 aug’ 2013
Wat ben ik gezegend met zo’n super-gezin.
Met 2 heerlijke kinderen.
Dit boekje vandaag van Roub
gekregen, om gedachten van me af te schrijven.
nadat we gisteren ( 15 aug’13)
niet zulk hoopvol nieuws hebben gekregen over mijn ziekte
‘’kanker’’
De uitzaaiingen zitten nu op mijn lever en
dit is toch een noodzakelijk orgaan
Dapper Rouby dat je dit bespreekbaar maakt.
Dit maakt het (hopelijk duurt het nog heel lang) makkelijker praten allemaal.
Ik ben blij Roub met dit boekje, we zullen zien hoe ik dit ga invullen.
misschien word het wel een dagboekje.
De kinderen zijn allebei aan het werk nu.
Jorn is aan het rijden en Rouby in het restaurant.
Wat een kanjers van kinderen heb ik toch.
Ze zijn nooit te lui om te werken…XXXXX
Haar mooie woorden beschreven in een boekje. Gelukkig op het begin nog wel met haar mooie handschrift en later beschreef ze ook nog wel dat haar handschrift steeds lelijker werd. Wij vinden dat natuurlijk niet. En eigenlijk pas na haar sterven hebben we haar boekje gepakt. Zou er dan toch informatie instaan waar we iets aan hadden? Of was het meer een boekje met liefde.
Het is een combinatie van beide geworden en later in dit verhaal heb ik nog een foto van haar handschrift. Met deze kleine dingen heb ik het gevoel dat ik toch nog iets tastbaar heb van haar! En dat ze dan toch op sommige momenten nog in die vorm bij me is.
Het maakt niet uit waar je in gelooft.
Als je maar vertrouwen heb in het geloof van wat je heb.
Mijn broer en ik zijn niet extreem gelovig opgevoed. Zijn wel gedoopt en hebben wel onze communie gedaan maar meer dan dat was het eigenlijk niet.
Mijn opa zij altijd als wij met het gezin op vakantie gingen kijk om 8 uur in de avond naar de maan dan kijk ik ook. En geloof het of niet hij belde ons soms ook echt op of dat we ook daadwerkelijk keken. Het gaf hem het idee dat waar je ook bent als je op het zelfde moment ergens naar kijkt dat je toch bij elkaar kunt zijn. Ook al ben je zover van elkaar vandaan .
Mijn moeder noemde ze ook altijd Moontje of Moon en als je dat vertaalt heb je natuurlijk maan.
Als ik nu ergens ‘s avonds ben moet ik ook altijd de maan kunnen zien. Het geeft mij nog steeds kracht om soms dingen te kunnen relativeren en als ik de maan zie heb ik het gevoel dat het wel goed komt.
Ook straalt de maan altijd en dat heeft mijn moeder ook altijd in haar leventje gedaan!
Het belangrijkste is geloof in je zelf. Daar kom je uiteindelijk toch echt het verste mee.
