Je hebt weken of misschien wel maanden die je nooit maar dan ook nooit meer in je leven zal vergeten.
weken die je heel intens beleefd, weken waar iedereen heel vaak naar vraagt.
en weken die iedereen anders beleefd.
conclusie, iedereen beleefd hem op z’n eigen manier
Dit waren de 3 mooiste weken die ik met me moeder heb beleefd. En ik noem ze mooi want ik heb ze als heel mooi ervaren. Ik ben niet van de tijdlijn maar hier komt wel en kon ik het er hier niet uit laten.
De eerste week van december bestond voor mij uit kerstdiner voorbereiden en was ik eigenlijk 24/7 op school . weinig tijd had ik om thuis te zijn en dat was misschien maar goed ook. Ik merkte wel dat het steeds minder ging met mama maar ik had weinig keus ik had zoveel te doen op school dat ik echt door moest gaan.
De week van 8 december was het eindelijk zover het kerstdiner van de rooi pannen, a Magic Christmas Carroll. En het mooiste was mama zou ook komen eten. Ze zou op woensdag 10 december komen en hoe ziek ze ook was ze was er , we hebben haar een heerlijke avond gegeven en wisten wel dat de kans groot was dat het daarna een stuk slechter zou gaan. Maar ondanks alles heeft ze echt genoten. Al me docenten toen die tijd hebben er nog kunnen zien en ze heeft mij zien stralen in me pak op school, eindelijk kon ze zien waar ik al die tijd slapeloze nachten van had gehad. En waar al de stress vandaan was gekomen. Ze was zo trots en heeft dat gelukkig ook tegen iedereen kunnen vertellen.
Helaas ging het de dag daarna wel meteen een stuk slechter en is ze vrijdag nog naar het ziekenhuis gegaan voor een kwart chemokuur. Dat is echt zo weinig.
Helaas werd ik ‘s avonds gebeld door me vader dat als ik thuis kwam ik niet moest schrikken als ze me niet zou herkennen. Wauw wat dan kon toch niet. Was het nu echt aangebroken de periode van daar gaat ze…………………………
Toen ik thuis kwam ben ik lekker bij der gaan liggen en hebben we alleen maar gehuild. Ze was gelukkig een stuk helderder dan dat ze rest van de dag was geweest. ( misschien had ik wel een goede impact op der). De volgende dag moest ik heel de dag werken en heb ik ’s avonds lekker tegen der aangelegen. Ze heeft zelf die dag nog lekker gekletst met vrienden. En ging het gelukkig wel ietsje beter.
Toen ik op zondag na een dramatische avond op me werk naar huis ben gevlucht en ik bij haar op bed ben gekropen besefte ik niet dat dat de laatste avond voor haar thuis zou zijn.
De volgende ochtend werd ik namelijk wakker gemaakt door me vader dat het geen houden meer aan was met mama en dat ze echt naar het ziekenhuis moest. Met een slapend gezicht en een snelle kus is ze toen naar het ziekenhuis vertrokken.
Wat ik niet besefte toen is dat dat het afscheid van ons huis was voor der,. Gelukkig wist ze dat zelf ook niet en heeft het dus niet zoveel impact op der gehad,
Nadat ik nog wat telefoontjes had gehad van uit het ziekenhuis en de conclusie snel duidelijk werd dat ze moest blijven was het ook maar beter.
De volgende dag ben ik naar het ziekenhuis gegaan met me broer en een vriendin van me moeder. Die vertelde al dat me moeder in een kasplantje was veranderd en haast geen controle meer had over der eigen lichaam. Het was duidelijk de week van afscheidnemen kwam eraan. Ik kwam in het ziekenhuis aan en ze had net een ongelukje gehad. Omdat het gordijntje nog een klein beetje open stond konden wij haar nog zien zitten. Arme mama wat gebeurde er allemaal met je.. dit is zo niet wat je altijd tegen ons hebt gezegd maar nu was het kwaad al geschied, je zit er al midden in voor we überhaupt het besef hadden we konden we echt niet meer terug.
Helemaal van slag zijn we die middag naar huis gegaan……
De volgende dag kon ik het waarschijnlijk daardoor ook echt niet opbrengen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik heb hier echt geen spijt van gehad doordat ik nog helemaal van slag was van de dinsdag.
Donderdag had ik kerstlunch op school en moest ik het het op school ook maar is gaan vertellen hoe het allemaal zat. Met het berichtje naar me vriendinnetjes met ik moet jullie spreken. Werd het een ochtend met heel veel tranen. En kwam het besef binnen Ik wist dat me moeder zou gaan sterven , het was alleen nog maar de vraag wanneer.
Vervolgens ben ik naar een andere vriendin van me moeder gegaan en zijn we samen naar het ziekenhuis gereden. Daar kwam ik aan in een lege kamer en werd het geen wat we al dachten duidelijk. Ze was voor onderzoeken weg en het was een kwestie van tijd. Ik heb nog heel lief aan me vader gevraagd of ze thuis mocht sterven. Maar helaas ook dat was al te laat. Ik moest dingen gaan regelen. Ik moest me werk bellen dat ze voorlopig niet op mijn komst moesten rekenen . minuten stil was het aan de andere kant van de lijn. Ook nu had ik het weer uitgesproken. We zouden haar gaan verliezen.
Die middag heb ik bij der gezeten . maar ze sliep alleen maar , af en toe werd ze wakker en dan schreeuwde ze het uit van de pijn. Ze was echt aan het leiden. Ik kon het redelijk handelen tot het moment dat ze me aan keek met puppy ogen , me hand pakte en heel zachtjes zij au au.
ik had het niet meer en het ziekenhuis was te klein ik ben de kamer uitgestormd en ben naar de verpleegkundige post gestormd en het enige wat ik riep was MORFINE NU MORFINE NU , en als jullie het der niet gaan geven trek ik wel een laadje open. Of zullen we is zien wat er gebeurd..
Begrijp me vooral niet verkeerd ik heb echt alle respect voor al die verpleegkundige die in het ziekenhuis werken en ik geloof echt dat ze de juiste keuzes maken, maar ow wat had me moeder toch veel pijn. Waarom nog leiden dood ging ze toch.
Na het gezeur van mij heb ik het wel gewonnen en kwamen ze der goddank kalmeren en zag je dat ze weer rustig in slaap viel.
Wat we wel hadden besloten was dat we niet meer zonder elkaar moesten slapen. En dat er overal iemand moest zijn met een rijbewijs. Omdat me vader in het ziekenhuis sliep die nacht samen met me oom. En me broer bij me oom en tante sliep besloot me tante bij mij te slapen. Zo wisten we zeker dat als ze we naar het ziekenhuis moesten die dag we ook gewoon konden rijden.
Maar die nacht bleef het rustig en de volgende dag leek ze zelfs nog wel een beetje opgeknapt. Tja wij konden het ook niet geloven. Zou ze dan toch kerst nog gaan redden. Stille hoop dat we hadden.
De rede dat ze ook niet wou sterven die dag was omdat der zusje die dag jarig was. Ze wou echt niet sterven op de verjaardag van der zusje.
Elke keer als ik wegging nam ik afscheid van der en iets in mij zij dat het die dag echt wel is de laatste keer kon zijn. ik heb der gezegd dat ik niet wou dat ze dood ging,. Dat ze er niet stiekem tussen uit mocht piepen maar als ze wel ging dat ze lekker moest gaan slapen. Dat ik ziels veel van der hou en heel goed op me zelf zou gaan letten. Ook vertelde ik der dat ik onwijs trots op der was. En ze altijd mijn allerliefste mama was.
Die avond is iedereen inclusief me vader naar huis gestuurd , het was tijd dat hij ook maar is goed ging slapen. En dat we heel even aan ons zelf moesten denken.
Zelf had ik die behoefte ook heel erg en ben ik die avond naar me vriendinnen. In de carnavalsschuur gegaan. ik moest eventjes iedereen op de hoogte brengen over hoe het nu allemaal zat. Daarna nog naar me werk. Waar iedereen ook meer dan bezorgd was.
Even me verhaal vertellen. En niet wetend wat de aankomende weken zouden gaan brengen , maar dat we sterk moeten blijven en ergens toch nog een klein beetje hoop mochten houden. Ook al wist je toen als stiekem dat het einde van het verhaal in zicht kwam.
Het moment dat je hoort dat iemand is overleden na een ziekte bed
dan valt er 100.000 kilo stenen van je af.
Maar het is niet te verklaren hoeveel verdriet er dan op je af stormt.
Zaterdagochtend 10 over 8.
Ik werd wakker van het ijsberen van me vader voor me deur en net op het moment dat ik hem wou roepen kwam die binnen.
Roub ik moet je iets vertellen en nog voor ik hem de kans gaf riep ik het al, Mama is dood.
En toen was het hoge woord er uit. Het was definitief mama is dood. Vervolgens is me vader meteen naar het ziekenhuis gereden en heeft hij heel slim de buurvrouw gebeld om mij niet alleen te hoeven laten.
Alles maar dan ook alles heb ik in me handen gehad. Machteloos boosheid verdriet alles kwam naar boven en was het moment ook daar dat ik me vriendinnen op de hoogte moest stellen dat ze was overleden. Het is beter zo dat zijden we wel meteen maar ow wat deed het pijn.
Een halfuurtje later stond me tante voor de deur en moest ik mee naar het ziekenhuis naar mama. Geen idee waarom maar het moest.
De weg naar het ziekenhuis hebben me tante en ik niets tegen elkaar gezegd. Stilzwijgend en vol verdriet dat we waren.
Op het moment dat we voor het ziekenhuis stonden heb ik de hand van me tante gepakt en zijn we voor de ingang van het ziekenhuis stil blijven staan.
Ik zij tegen me tante. Hoe vaak hebben we hier gelopen en gedacht ooit staan we hier en dan is ze er niet meer.
toen stonden we daar, machteloos en vol verdriet en was het inderdaad zo.. DOOD mama is dood.
Fijn was dat moment wel , waarom omdat we wisten dat het beter was en dat ze eindelijk rust had.
Normaal is naar een levenloos lichaam niet het leukste om naar te kijken maar toen ik de kamer van me moeder in kwam was ik daar echt niet mee bezig, wat ik zag was een heel tevreden lief persoon die rustig is gestorven. Met een rood T-shirt aan. Zo zou opa haar opwachten zoals ze altijd zij tegen ons. Met rood weet hij precies wie ik ben als ik in de hemel kom. En kijken we samen naar alles wat jullie doen.
De vraag hoe laat ze was gestorven was wel het eerste wat ik aan de verpleegkundige vroeg en ze vertelde me dat ze der om half 8 nog hebben verzorgd en is ze gewassen. En om 5 over 8 gingen ze bij der kijken en was ze overleden. Typisch mama, ijdel is ze altijd geweest en geen idee hoe ze het heeft kunnen sturen. Maar ze is net kort daarvoor overleden.
Regelen regelen regelen wou wat is een uitvaart regelen veel werk zeg.
Doordat mama zowel in de kerk als in het crematorium een dienst wou was het dus ook nog dubbelop regelen.
Ook waren we er op gehamerd dat me moeder zo snel mogelijk naar huis zou komen. Dat was namelijk haar laatste wens ze wou thuis bij ons zijn. ook was er al besloten waar dat precies zou zijn in huis en wij mochten het zelf wel verder invullen gelukkig.
S middags was het gelukkig al zover en werd ze door me tantes en oma aangekleed en hoe graag ik het ook wou. Ik kon het niet. ik heb van een afstandje gekeken hoe ze het deden en nadat iedereen in de keuken zat ben ik bij der gaan zitten. Ja mama we konden nog 1 weekje samen Gtst kijken. Kerstvieren want Owja voor ik het vergat te vertellen me moeder stierf 3 dagen voor kerst. Dat betekende dus dat ze alsnog met kerst thuis .
Hoewel ik op het begin er echt fel op tegen was dat me moeder thuis opgebaard zou worden was ik hier uiteindelijk zo blij mee. Het gaf ons op die manier zo makkelijk de mogelijkheid om afscheid van haar te nemen. En konden we dat echt op ons eigen manier doen echt alleen. We hebben daardoor nog lekker samen tv kunnen kijken. Ik kon nachts nog bij je zitten en ik had niet het gevoel dat je abrupt bij ons verwijderd was. En als ik wakker was kon ik meteen naar haar toe. Ze lag tenslotte ook nog niet in een kist maar lekker op haar bed. Zoals we gewend waren bij haar.
De vriendengroep van me ouders organiseerde elk jaar walking dinner dat jaar zou het zijn op 22 december het was al maanden van te voren besloten alleen dit jaar zou het een andere invulling gekregen hebben, dat werd dus wel een hele andere invulling. Ze hadden aan me vader gevraagd of het goed was dat iedereen naar ons toe kwam en dat met de gedachten dat mama er toch nog 1 jaartje een beetje bij zou zijn. Natuurlijk vond me vader het goed en samen met de vrienden hebben we gehuild en werden me broer me vader en ik toegesproken door een vriendin van me moeder.
Me moeder kreeg haar servet terug waar ze elk jaar mooie verhalen op schreef na het eten. Het werd een bijzondere middag……………………………………………………………………………………………………………
Samen huilen , samen herinneringen ophalen. Het was samen zijn. En dat was fijn heel heel fijn.
Nadat we heel de uitvaart hadden geregeld alles klaar hadden gemaakt was het eindelijk kerstavond en waren we alleen met de familie van papa z’n kant. We hadden de schotten weg gehaald zodat ze er toch nog een beetje bij was. We hebben op je geproost en we hebben samen herinneringen ophaalt aan de tijd met jou!
2de kerstdag gaven wij jou vrienden de mogelijkheid om afscheid van je te nemen. Wij hebben dit bewust niet openbaar gedaan omdat we de drukte die daar op af zou komen niet konden overzien. Samen met een klein groepje rustig stap voor stap. Soms kwam ik er eventjes bij andere momenten ging ik boven in bed liggen.
De dag van de uitvaart was aangebroken en het was tijd om definitief afscheid van haar te nemen. Samen met me vader en broer heb ik de kist gesloten en hebben we op de binnenkant van de deksel nog lieve woordjes geschreven de mooiste ster is als eerste naar boven, ik hou van je liefs jou Roubke
Dat ik een woordje tot mama ging richten stond al vast voor ze was overleden. Ze wist dit ook en omdat het in oktober ook al eventjes slecht is gegaan besloot ik toen al om het te schrijven. Toen ze uiteindelijk was overleden was het voor mij ook heel makkelijk om het te pakken en aan te passen. Goede voorbereiding noemen ze dat.
het laatste stukje van me speech heb ik hier onder gezet.
Lieve liefste mama
Jou kwijtraken is onze grootste nachtmerrie ,
We hebben vaak gezegd opgeven is geen optie. Tot dat je echt niet meer kan.
Wij weten dat jij nu echt niet meer kan. Je bent op.
We kunnen niet vaak genoeg zeggen hoeveel we van je houden en hoe trots we op je zijn . maar ook dat we je verschrikkelijk gaan missen. Jou als persoon , jou als ons voorbeeld , jou als onze alles.
Wat er overblijft is een leegte , een leegte want wij raken onze moeder kwijt. Maar mama ik zal voor ze zorgen voor Jorn en papa . Ik zal blijven lachen en elke avond om 8 uur kijk in naar de maan. Ik kijk naar de maan omdat dat onze afspraak is. En in de zomer kijk ik naar de zon. Omdat jij mijn zonnetje bent en jij zal altijd stralen. En als ik het eventjes niet meer weet ga ik tegen je praten , en dan hoop ik dat je het hoort en dat je dan naar mij kijkt en luistert en dat je mij dan helpt.
Daarom hoop ik ook dat ik net zo word zoals jij bent geweest . En dat ik ergens de kracht vind om door te gaan!!
Mama wij houden zo onwijs veel van je en wat gaan wij je ongelofelijk missen
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Jou kindjes , jou roubke en jou ventje
Daarna kwam het liedje dat ik je mis. De rest van de dag was lang en heel mooi . een mooi mens verdient een nog veel mooier afscheid en verdient de liefde van ons die zij ons altijd heeft gegeven.
In het crematorium hebben we nog voor je geklapt je kreeg een staande ovatie voor alles wat je voor ons hebt betekent .
En dat geeft nogmaals aan wat voor een geliefd persoon dat je bent .
Na de uitvaart mocht iedereen afscheid nemen en zijn we met het gezin als allerlaatste weg gegaan! Op naar marktzicht waar vrienden en familie op ons aan het wachten waren.
En hoe gek het ook klinkt ik had totaal geen behoefte aan koffie. We gingen proosten op haar leven. Want huilen mag maar kom op nou niet meer zeuren hoor!
Het waren hele heftige weken, maar wel met een klein goud randje....
Het was goed zo...
