Bang en besef. Ik durfde niet naar huis. Thuis was het afgelopen tijd alleen maar mama mama mama. Dood of niet . Ze was er………. En nu nu zou ik thuis komen en zou ik een leeg bed zien. Een lege stoel.
Ik stelde het de dag van de uitvaart ook maar zo lang mogelijk uit. Aangezien onze vrienden zich verzameld hadden in een cafetje in het dorp wou ik ook niets liever dan daar naar toe gaan. Met veel bezorgde blikken van me familie want ze waren bezorgd. Alsjeblieft Roub let op je zelf. Drink niet te veel. Ga je verdriet niet weg zitten drinken dat heeft geen zin. Dat was ook niet mijn insteek ik wou gewoon niet niet naar huis. Niet de confrontatie aangaan. Samen met me broer naar het cafeetje gegaan. En sommige vrienden schrokken ook wel. Ze zijn er en gaan ze na praten over de uitvaart of willen ze het er echt eventjes niet over hebben…
Het waren vragen waarvan ik wist dat mensen ze hadden. Maar eerlijk het maakte me eigenlijk op dat moment ook niet uit wat mensen deden of zijden. Ik denk dat ik die gedachte en vragen maar heb uitgeschakeld op dat moment. Ik vond alles wel best.
Maar uitstellen gaat niet en het moment dat ik naar huis moest moest ook echt wel komen. En dat heb ik uiteindelijk ook maar gedaan. Gelukkig waren onze buren zo lief om voor me vader uit te gaan. En hadden ze het bed van mama helemaal bedekt met de bloemen van de uitvaart. Zo was het bed toch nog een beetje aankleed en leek het niet zo definitief. Natuurlijk was dat het wel , maar het was toch anders...
De volgende dag moest van mij dat bed echt de deur uit. En nadat ik naar de zorg instellingen had gebeld kreeg ik te horen dat dat ding nog 2 weken bij ons in de woonkamer moest staan. Nou dat dacht ik dus mooi eventjes niet. Ik moet ook door. Ik ga niet nog langer naar een leeg bed kijken. Wat hebben wij der aan. Owja ze zijden ook nog wel dat we het niet zelf uit elkaar mochten halen. Nou daar beslis ik nog wel eventjes over. En naar wat telefoontjes ging gelukkig dat bed echt wel de deur uit de zelfde dag nog!!
Ik ben 31 december meteen gaan werken, waarom het was oud en nieuw al mijn vriendinnen gingen vieren dat het nieuwe jaar was begonnen, en ik ik was verdrietig. Maar ik wou ook niet om 1 uur al in bed liggen. Dat ik deze keuze heb gemaakt was voor mij dus vrij logisch.
Ik stond bij me werk achter de kassa van de jassen en op het moment dat mensen mij zagen wist ik ze praten over me , hoe zou het met der zijn , wauw wat knap dat ze al aan het werk is.
Ik had die avond namelijk 3 opties.
- zat worden vol in emotie schieten en de volgende dag een grote kater hebben.
- Op tijd naar bed, oud en nieuw laten voor wat het was ( nou mama zou me afschieten als ze dat gezien zou hebben
- Werken, bij me vriendinnen zijn en toch lekker me eigen ding doen.
De keuze was voor mij dus al snel gemaakt. Ik kreeg vrijheid zat die avond en als het even niet lekker ging mocht ik ook gewoon achter gaan zitten.
Zo begon dus mijn nieuwe jaar zonder me moeder. En hoe ik het heb gedaan weet ik niet meer maar ik ben die avond best goed doorgekomen. Ik had veel steun aan me collega’s en wist dat als het eventjes niet ging ik er tussen uit kon piepen. Maar ik ging door en hoe gek het ook klinkt het is ook wel is fijn om het van de nuchtere kant te zien ( dat is ook wel is anders)
Je hebt van die avonden dat iedereen oprecht geïnteresseerd is of je hebt van die avonden dat mensen maar tegen je praten omdat hun denken dat dat op dat moment moet.
Die avond durfde niemand die de jas bij mij kwam brengen er iets van te zeggen. Het was meer ongeloof in de ogen van hun , dat ze dachten wat doet zij nou al hier.
Het geen wat ze mij gaven was een knuffel of een kus . een knipoog dat was genoeg,
Natuurlijk was ik ‘s avonds een wandelende dweil en ben ik meteen na me dienst naar huis gegaan. maar ik was er en heb me doel bereikt. Ik ben weer gaan werken.
Op me werk kon ik me gedachten verzetten en hoefde ik er niet altijd over na te denken. Tuurlijk word je er met heel veel dingen nog mee geconfronteerd maar dat is thuis veel meer dan op het werk.
Back to school
het voelde voor mij echt weer als de eerste schooldag. Het was natuurlijk in de kerstvakantie toen het gebeurde . Dus al de docenten waren er wel van op de hoogte maar ze hadden mij nog nooit gezien. Zo zenuwachtig als dat ik was zo erg viel het mee.
Wat was iedereen lief en nog beter wat deed iedereen lekker normaal alleen een arm om me heen of ff een knipoog het was voor mij genoeg maar ik voelde me in ieder geval niet zon aapje in een dierentuin waar iedereen naar aan het kijken was.
Wat wel heftig was , de eerste dag op school had ik meteen mijn leidinggevende examen en never nooit dat ik dat op zou zeggen door deze situatie. De docent verbaasde zich nog meer dat ik het überhaupt ging doen. Maar ik ben niet van porselein dus deze meid ging dat gewoon ff knallen , ik wist dat er iemand mee keek om me te steunen appeltje eitje toch!
Ik fikste het ook en kwam me belofte na ik ging knallen voor school en zorgen dat ik alles zou halen. Het zou niet makkelijk worden maar ik moest en zou het halen.
Die middag haalde ik met vlag en wimpel me examen en ja dan komen er tranen van geluk.
De doelen die ik had afgesproken met mama waren dus :
- Schoolexamens halen
- Ondernemingsplan schrijven
- Stage in malta
Stage in malta was nog wel een dingetje want daar was toen ze stierf nog niets zeker van maar omdat dat de enige plek was die zij wist moest en zou ik daar naar toe gaan! Nadat ik begin januari te horen kreeg dat ik een GO had van school moesten de gesprekken met het hotel nog beginnen! En na ff volmondige ja van het hotel stond bijna niets mij nog in de weg voor dit grote avontuur.
Het thuisfront vond het goed mits ik maar op tijd terug zou zijn voor de sterfdag en nadat ik dat heilig had beloofd was het tijd om te boeken! 17 juni 2014 dat was me doel en niets of niemand zou het in de weg kunnen trappen.
De 2de helft van het schooljaar hadden wij ondernemingsplan schrijven en om me gedachten te verzetten heb ik het toen maar gebaseerd op mama
Het ging MOON hete wat weer leidde naar haar bijnaam en in het Engels was het natuurlijk MAAN en de maan schijnt altijd.
Zo kon ik 2 dingen tegelijk doen en heb ik kunnen verwerken en voor school bezig zijn gecombineerd. Ideaal!
ik zou me beloftes nakomen dat was mijn enige doel
